9 sierpnia minęła 108. rocznica śmierci poety, dramaturga i prozaika Jerzego Żuławskiego. Pisarz najbardziej znany z Trylogii Księżycowej (m.in. „Na srebrnym globie”) podczas I wojny światowej walczył w Legionach. W 1915 roku z wojskiem trafił do Dębicy i tutaj zmarł 9 sierpnia w szpitalu wojskowym podczas epidemii tyfusu.
Jerzy Żuławski urodził się 14 lipca 1874 w Lipowcu koło Rzeszowa. Dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku, w Młynnem pod Limanową. Do gimnazjum uczęszczał w Bochni, a następnie do szkoły realnej w Krakowie. Od 1892 studiował na politechnice w Zurychu, a od 1895 do 1898 roku na Wydziale Filozoficznym uniwersytetu w Bernie, gdzie uzyskał doktorat na podstawie rozprawy „Problem przyczynowości u Spinozy”.
Po powrocie do Polski uczył w gimnazjum w Jaśle i Krakowie. Od 1902 roku poświęcił się wyłącznie pracy literackiej. Wśród najbardziej znanych dzieł Żuławskiego są: trylogia science fiction dziejąca się na Księżycu (Na srebrnym globie (na jej podstawie stryjeczny wnuk pisarza, Andrzej Żuławski, nakręcił film Na srebrnym globie), Zwycięzca, Stara Ziemia), dramaty: Dyktator (1903, napisany dla uczczenia rocznicy powstania styczniowego), Ijola (1905), Koniec Mesjasza (1906), Gród słońca (1911), Wianek mirtowy (1903), Gra (1906) i Za cenę łez (1909).
Żuławski był też autorem wielu zbiorów wierszy, powieści, sztuk scenicznych, rozpraw filozoficznych i estetycznych.
Pod koniec 2019 roku na cmentarzu wojskowym w Dębicy dobiegły końca prace przy renowacji trzech pomników bohaterów walczących o niepodległość Polski w okresie I wojny światowej oraz w latach 1918-1920. Wśród mogił które zostały odnowione znalazły się: grób Jerzego Żuławskiego, ppłka Józefa Dunin-Borkowskiego (żołnierza, dowódcy 9. Pułku Ułanów, który poległ w bitwie nad Horyniem w lipcu 1920 roku) oraz rtm. Adolfa Lachowicza, który zginął w największej bitwie kawaleryjskiej XX w., tj. w bitwie pod Komarowem w sierpniu 1920 r.
