Dzisiaj mija 46 lat od rozpoczęcia w Polsce produkcji kultowego samochodu Fiat 126p, słynnego „Malucha”. W ciągu 27 lat produkcji (Maluch w Polsce był produkowany do 2000 roku) z taśmy produkcyjnej w Polsce zeszło ogółem 3 318 674 sztuk Fiatów 126, z czego w Bielsku-Białej – 1 152 325, a w Tychach – 2 166 349. Kto miał „Malucha” ?
Za początek historii Fiata 126 w Polsce uznaje się dzień 6 czerwca 1973 roku, kiedy to powstały pierwsze egzemplarze zmontowane z włoskich części, natomiast oficjalne rozpoczęcie produkcji nastąpiło 22 lipca tego samego roku. We wrześniu 1975 roku rozpoczęto montaż w Tychach. Pierwsza modernizacja samochodu nastąpiła w 1977 roku, zwiększono pojemność silnika do 652 cm³, w układzie dolotowym zastosowano tłumik szmerów ssania, prądnicę prądu stałego zastąpiono alternatorem. Najbardziej widoczną zmianą była likwidacja skrajnych szczelin na pokrywie silnika, dzięki czemu poprawiono chłodzenie i nieco wyciszono silnik. Modyfikacje pozwoliły na wzrost mocy do 17,7 kW. Zmian doczekał się również układ hamulcowy, powiększono średnicę bębnów do 185 mm, oraz zmieniono rozstaw śrub mocujących koła z 4×190 na 4×98. Według danych z 1973 część uszczelek do modelu przekazywały Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanok.
W latach 1973-1975 austriacka firma Steyr-Daimler-Puch w miejscowości Graz produkowała własną wersję Fiata 126, zwaną Fiat-Steyr-Puch 126 lub Steyr-Puch 126, gdzie przychodziły samochody bez silnika i bez kół. Montowany był własny, dwucylindrowy silnik typu bokser, o parametrach i osiągach lepszych niż Fiat 126 600. Pojemność skokowa wynosiła 643 cm³, moc 25 KM przy 4800 obr./min, maks. moment obrotowy 41 Nm przy 3000 obr./min, stopień sprężania 7,8. Silnik ten zapewniał wyraźnie lepsze osiągi niż 126p 600, bowiem do 80 km/h rozpędzał się w ok. 18,5 s zamiast 21,5 s, do 100 km/h w zaledwie 37 s zamiast 54 s. Prędkość maksymalna również wzrosła do ok. 115 km/h (126p – 105 km/h). Spalanie było wyższe o ok. pół litra na 100 km. Samochód seryjnie wyposażony był w niezależne ogrzewanie benzynowe co miało wpływ na wyższą cenę o ok. 23%.
Polski Fiat 126p produkowany był w czterech wersjach: Standard (600/650/650E), Special (600S/650S/650ES), Komfort (600K/650K/650EK) i w wersji dla inwalidów (600I/650I/650EI). Równolegle z silnikami o pojemności 650 cm³ produkowano 600 cm³[1]. W Polsce produkowano wersje: „Red” i „Brown”. Wersje produkowane w Polsce były eksportowane do krajów zachodnich (Włochy, Niemcy). Niestety, w Polsce nie były one w oficjalnej sprzedaży. Wszystkie limitowane wersje były do siebie bardzo podobne. Charakteryzowały się one łatwością prowadzenia dzięki modernizacji układu kierowniczego. To samo tyczy się hamulców – były one dużo skuteczniejsze, ponieważ zastosowano układ hamulcowy wzmocniony (średnica bębnów 185 mm) na tzw. nowej feldze. Zastosowano również lepsze, dużo skuteczniejsze materiały wygłuszające, przez co w środku, nawet przy wyższych prędkościach, można było spokojnie rozmawiać. Silniki były trwalsze i bardziej „elastyczne”. Silnik praktycznie na każdym biegu był bardziej „zrywny” i dynamiczny – a przecież to był praktycznie ten sam silnik, co w naszym Polskim Fiacie 126p. Były one także nieco szybsze, z powodu zastosowania kanciastej głowicy. Karoseria była bardziej odporna na rdzę. Limitowane wersje miały również charakterystyczne kanciaste klosze tylne, oraz uchylane tylne boczne szyby. Standardem było montowanie alternatora zamiast prądnicy. Dużo zmian nastąpiło we wnętrzu – były to: regulowane zagłówki, inna tylna półka, pasy bezwładnościowe zarówno przy przednich fotelach jak i kanapie z tyłu. Fiat 126 „Red”: produkowany w latach 1979 – 1981 w polskim zakładzie w Tychach. Był on koloru bordowego, z podwójnym srebrnym paskiem dookoła karoserii. Na błotnikach posiadał napis „Red”. Miał on zderzaki i listwy P4 koloru bladoniebieskiego. Zawsze montowany był alternator. Tapicerka była bordowa, a siedzenia z materiału z paskiem z czerwonego skaju przez środek oparcia i siedziska. Szyby były niebieskie, zapobiegały one nadmiernemu nagrzewaniu się wnętrza. Fiat 126 „Brown”: produkowany w latach 1979 – 1981 w polskim zakładzie w Tychach. Był on w kolorze brązowym (czekolada mleczna), ze srebrnym podwójnym paskiem wokół całej karoserii. Na błotnikach posiadał napis „Brown”. Miał on zderzaki i listwy P4 koloru beżowego. Tapicerka była beżowa, a siedzenia z materiału z paskiem z brązowego skaju przez środek oparcia i siedziska. Szyby były specjalnie barwione na brązowo, różniły się odcieniem i połyskiem od brązowych szyb stosowanych w innych wersjach Fiata. Owe szyby zapobiegały nadmiernemu nagrzewaniu się wnętrza. Zastosowano tutaj alternator różniący się od innych, był nim Magneti Marelli. W kanciastych tylnych lampach miał zamontowane światło cofania. Dodatkowo dostępne były jeszcze wersje Silver i Black Fiat 126 „Silver”: produkowany był w latach 1979-1980 we włoskim Cassino. Był on koloru szarego, z kolorowym paskiem pociągniętym na wysokości bocznego kierunkowskazu przez całą karoserię oraz dwa napisy na błotnikach: „Silver”. Dla kontrastu zamontowano czarne zderzaki i listwę boczną. Miał on fotele wykonane z prawdziwej skóry, a przez środek fotela był poprowadzony szeroki, kolorowy materiałowy pas. Podsufitka była szara. Posiadał on zielone szyby, które zapobiegały nadmiernemu nagrzewaniu się wnętrza.Fiat 126 „Black”: produkowany był w latach 1979 – 1980 we włoskim Cassino. Był on koloru czarnego, ze srebrnym paskiem przez całą karoserię. Na błotnikach posiadał napis „Black”. Zamontowano szare zderzaki i listwy boczne. Fotele były wykonane z charakterystycznego materiału w szkocką kratkę. Podsufitka w kolorze czarnym. Posiadał on również zielone szyby, które zapobiegały nadmiernemu nagrzewaniu się wnętrza.
Info za wikipedia.pl
