Mundur wojskowy państwa polskiego wz. 36 – przykład umundurowania żołnierzy 16 Pułku Piechoty Armii Krajowej ziemi tarnowskiej:
– bluza mundurowa, spodnie mundurowe, trzewiki, owijacze długie, halsztuki, pas główny, ładownice, ramka na łopatę, żabka na bagnet, chlebak, torba na maskę p. gaz., rogatywka garnizonowa, rogatywka polowa, manierka, menażka.
W 1930 r., podjęto w II Rzeczpospolitej prace nad gruntowną zmianą umundurowania wojsk lądowych i lotnictwa. Powołana została Komisja Ubiorcza. Projektowane wzory przedmiotów ubioru wykonywał Instytut Techniczny Intendentury, po czym były one testowane w jednostkach liniowych. Rezultatem prac Komisji była reforma umundurowania przeprowadzona w latach 1935—1937. Zmieniona została barwa mundurów. Ministerstwo Spraw Wojskowych zmierzało do zastąpienia rogatywek czapkami okrągłymi. Zwyciężyła jednak tradycja i rogatywka pozostała. W 1935 r. wprowadzono nową czapkę garnizonową. Zmieniono jej krój i kształt, denko usztywniono od wewnątrz. Zachowano przy tym przechylenie wierzchu na prawą stronę. Czapki okrągłe, z usztywnionym denkiem, pozostawiono w pułkach szwoleżerów, KOP-ie i morskim dywizjonie żandarmerii. W 1936 r. wprowadzono nową kurtkę z czterema nakładanymi kieszeniami, z obniżonym kołnierzem i dwoma rozcięciami z tyłu. W kurtkach żołnierskich zastosowano nasuwki sukienne z inicjałami patrona lub numerami pułku. Nakładano je na naramienniki do ubioru garnizonowego. Wewnątrz kurtki umieszczono kieszonkę na opatrunek osobisty. Również w roku 1936 wprowadzono jednorzędowy obszerny płaszcz – dłuższy dla kawalerii, krótszy dla wojsk pieszych.
Źródło: Muzeum w Pilźnie
