Stefan Biestek (pierwszy z lewej) z wizytą u Komendanta Piłsudskiego, ok. 1925 r., NAC
Stefan Biestek urodził się w Pilźnie, 3 maja 1892 r., w rodzinie Mikołaja i Julii z domu Mazurkiewicz. W latach 1898 – 1904 uczęszczał do Szkoł Powszechnej w Pilźnie, a następnie, w latach 1904 – 1912, był uczniem Gimnazjum w Dębicy. W Gimnazjum tym napisał maturę, a następnie zapisał się na Wydział Prawa UJ. Prawdopodobnie ukończyłby studia, gdyby nie wybuch I wojny św. W 1914 r. Stefan Biestek powrócił do Pilzna i wstąpił do Polowej Drużyny Sokolej, organizowanej przy Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Pilźnie, której komendantem był Aleksander Radoniewicz. Jako członek Sokolan wstąpił 16 VIII 1914 r. do Legionów Polskich, rozpoczynając tym samy wieloletnią służbę wojskową dla Ojczyzny. Jako podoficer służył – jak zresztą wszystkie pilźnieńskie sokoły – w II Brygadzie Legionów Polskich, w 2 Pułku Piechoty. Brał udział w najcięższych bojach tej brygady, m. in. pod Mołotkowem (29 X 1914 r.); pod Rokitną w 1915, pod Rarańczą i nad Styrem. Odznaczył się wielkim męstwem i odwagą, za co został uhonorowany wieloma odznaczeniami. W 1918 r., Stefan Biestek posiadał już stopień oficerski i dowodził plutonem piechoty w 2 PP jako porucznik. Wraz z tym pułkiem wcielony został do II Korpusu Wschodniego, dowodzonego przez Józefa Hallera. Tam uczestniczył w walkach pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. W obozie jenieckim przebywał do końca listopada 1918 r. i został zwolniony już po zakończeniu I wojny św.
Całe swe życie Stefan Biestek związany był z polską armią. W 1919 r. awansował do stopnia kapitana. W czasie wojny polsko – bolszewickiej walczył na ziemiach Litwy i Białorusi, w pierwszych starciach nad Niemnem, a także w bitwie o Nowogródek. Zawieszenie broni w październiku 1920 r. zawarte z Rosją Radziecką zastało Stefana Biestka w okolicach Mińska. Po całkowitym ustaniu walk z bolszewikami i ostatecznym ustaleniu granic wschodniej Polski Stefan Biestek został skierowany na dalszą służbę do 60 Pułku Piechoty w Mołodecznie, już w stopniu majora. W 1923 r. ożenił się on z pochodzącą także z Pilzna, Marią Heleną Wojnarską. Major doczekał się dwóch synów Tadeusza oraz Włodzimierza, a także córki Aliny.
W sierpniu 1927 r. Stefan Biestek został awansowany do stopnia Podpułkownika i objął dowództwo 6 Pułku Piechoty w Wilnie. W 1930 r. nominowany do stopnia pułkownika. 5 lat później awansowany na dowódcę Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza w Grodnie. Tam stacjonował jego sztab i tam też zamieszkał wraz z rodziną. Pod koniec sierpnia 1939 r., wobec rozpoczęcia przygotowań wojennych, objął dowództwo 33 Dywizji Piechoty rezerwy. Walczył wraz ze swoim wojskiem całą kampanię wrześniową.
27 września doszło do tragicznego starcia dywizji z przeważającymi siłami niemieckimi. 33 Dywizja Piechoty rezerwy została rozgromiona, a sam pułkownik ranny dostał się do niewoli. Pod koniec 1939 r. rodzina pułkownika Biestka powróciła do swego domu w Pilźnie Sam pułkownik Biestek został wywieziony do obozu jenieckiego w Laufen, później przetransportowany do obozu w Brunszwiku i Woldenbergu i właściwie niemal całą wojnę spędził w jenieckich obozach, uwolniony w styczniu 1945 r. przez wojska sowieckie.
Po zakończeniu II wojny św. przyszło Stefanowi Biestkowi żyć w rzeczywistości Polski PRL-owskiej. Za swoją przynależność do Armii Krajowej był szykanowany, ostatecznie przeniósł się „za chlebem” do Gliwic i tam podjął pracę w Fabryce Drutu. Przez cały okres mieszkania w Gliwicach czuł się bardzo mocno związany z Pilznem i pilźnieńską ziemią. Zmarł 28 lutego 1965 r. i zgodnie ze swoją wolą został pochowany na cmentarzu w Pilźnie, w mieście gdzie się urodził i wychował. Za swą nienaganną służbę wojskową otrzymał wiele orderów i odznaczeń m. in. Medal za wojnę polsko – bolszewicką 1918 – 1921; Krzyż Niepodległości, dwukrotnie Krzyż Walecznych i Krzyż Virtuti Militari V kl. Cześć Jego Pamięci!
Źródło: Muzeum w Pilźnie
