Dekanat dębicki, obejmujący Dębicę i okoliczne wsie, nazywany bywał również dekanatem „lesnym” ze względu na duże zalesienie tego terenu. Potwierdzeniem tego są nazwy miejscowości, takie jak Borowa, Przeryty Bór czy Grabiny. W dorzeczu Wisłoki i jej dopływów od wieków rozwijało się osadnictwo, a nad lewobrzeżymi dopływami powstały miejscowości, m.in. Chotowa, Czarna i Grabiny.
Najstarsze wzmianki o Straszęcinie i Latoszynie pochodzą z XII wieku i dotyczą majątków rodu Gryfitów, którzy władali tymi ziemiami wraz z Dębicą. W „Liber Beneficiorum” Jana Długosza pojawiają się informacje o dziesięcinach płaconych przez okoliczne wsie, w tym Straszęcin. Grabiny natomiast po raz pierwszy zostały odnotowane w latach 1325-1327 jako wieś należąca do parafii Straszęcin. Od tego momentu historia tej osady była ściśle związana z losami Straszęcina i całego regionu.
Pierwsi znani właściciele tych ziem wywodzili się z rodu Gryfitów, których protoplastą był Czader z Latoszyna, wnuk Klemensa z Ruszczy – pierwszego zasadźcy terenów straszęcińskich. W kolejnych wiekach dobra te przechodziły w ręce nowych rodów. W połowie XV wieku właścicielem Strasęcina i Grabin był Henryk Rozpierski herbu Zadora, który przejął je w wyniku podziału majątku rodzinnego. Po licznych transakcjach i sporach sądowych w 1508 roku ziemie te należały do Zbigniewa Bąka, który posiadał także część Dębicy i Pilzna.
W 1536 roku Grabiny wymieniane są jako wieś w powiecie pilźnieńskim, tworząca wraz z Wilkogrzebem jedną całość administracyjną. Zamieszkiwało je wówczas 17 kmieci i 2 zagrodników. Funkcjonowały tam karczma oraz folwark. Już od wczesnego średniowiecza ziemia dębicka była narażona na najazdy obcych wojsk. W latach 1241, 1255, 1259 oraz 1266 tereny te pustoszyli Mongołowie i Tatarzy. W XV wieku wielu przedstawicieli lokalnej szlachty, w tym właściciele Grabin, brało udział w bitwie pod Grunwaldem.
Wiek XV i XVI przyniósł na te ziemie ruch egzekucyjny i reformację. Szlachta odmawiała płacenia dziesięcin kościelnych, zajmowała majątki plebańskie i buntowała się przeciwko jurysdykcji duchownych. W Straszęcinie miejscowy pleban Andrzej Bąk założył zbór kalwiński, który jednak szybko upadł. Reformacja nie zdobyła tu silnej pozycji, a niszczenie przedmiotów kultu katolickiego spotykało się z oporem ludności.
Najtrudniejsze czasy nadeszły w XVII wieku, kiedy to wojny i okupacja szwedzka doprowadziły do ruin wiele miejscowości. W 1655 roku wojska Karola Gustawa zajęły Pilzno, a okoliczne wsie, w tym Grabiny, ucierpiały z powodu grabieży i kontrybucji. W okresie przedrozbiorowym nasiliły się bunty chłopskie przeciwko uciskowi pańszczyźnianemu. Skargi chłopów z tych terenów znalazły odzwierciedlenie w licznych petycjach kierowanych do władz.
Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 roku ziemie te znalazły się pod panowaniem Austrii. Chociaż reforma józefińska miała poprawić sytuację chłopów, to jednak nadmierne obciążenia i zabieranie pastwisk nadal były powodem skarg. Dodatkowo teren ten był często nawiedzany przez powodzie, zwłaszcza katastrofalne w 1772 i 1774 roku, które doprowadziły do klęski głodu.
W 1835 roku Grabiny należały do wielkiego majątku Dominika Reya, który odziedziczył ziemie poprzez małżeństwo z Karoliną Ankwiczówną. Rezydował tu do 1846 roku, kiedy to Galicję ogarnęło powstanie chłopskie, zwane rabacją. W trakcie tych wydarzeń Dominik Rey został zamordowany, a jego majątek w Grabinach spalony. Kroniki parafialne podają, że w Strasęcinie zginęło wówczas 9 osób, a w Grabinach 2.
Historia Grabin ściśle splata się z dziejami całego regionu dębickiego. Przez wieki wieś przechodziła przez ręce różnych rodów szlacheckich, doświadczała zarówno okresów rozwoju, jak i zniszczeń wywołanych wojnami oraz klęskami żywiołowymi. Jej losy stanowią część bogatej historii ziemi dębickiej.
