105. rocznica urodzin Julii Wojciechowskiej, zapomnianej olimpijki z Dębicy

Dzisiaj, 5 maja mija 105. rocznica urodzin Julii Wojciechowskiej, gimnastyczki, uczestniczki Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936, zawodniczki Sokoła Dębica.

Julia Wojciechowska urodziła się 5 V 1915 roku w Mielcu, gdzie również cztery dni później, 9 V 1915 roku została ochrzczona. Jej rodzicami była, pochodząca z Mielca, Maria z Kisielów (1885-1960) oraz wywodzący się z dębickiej rodziny rzemieślników, stolarz i lutnik – Teodor Wojciechowski (1884-1942). Nie zachowały się materiały dotyczące młodości Wojciechowskiej, wiadomo jedynie, że ukończyła szkołę powszechną w Dębicy.
W 1935 roku Julia Wojciechowska zaczęła uczęszczać na zajęcia gimnastyczne odbywające się w dębickim oddziale Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Bardzo szybko została zauważona przez tamtejszych trenerów, ponieważ nawet skomplikowane ćwiczenia gimnastyczne wykonywała właściwie „z marszu” bez wcześniejszego przygotowania i skierowana na zgrupowanie gimnastyczne „Sokoła” do Krakowa. W dniach 27-28 VI 1935 roku uczestniczyła w zawodach sokolich w Krakowie, podczas których (wraz z Janiną Skirlińską, Urszulą Stępińską, Ireną Lewicką) wchodziła w skład drużyny krakowskiej, która zajęła I miejsce.

Wzięła udział w trzech obozach przedolimpijskich, których zadaniem było wyłonienie i przygotowanie do udziału polskiej reprezentacji gimnastyczek na olimpiadę w Berlinie: w Kozłówce (28 VII – 18 VIII 1935) i w Warszawie (27 XII 1935 – 5 I 1936 oraz 8 – 18 IV 1936).
10 XI 1935 roku uczestniczyła w I Mistrzostwach Polski w Gimnastyce w Warszawie, podczas których uzyskała następujące lokaty: w wieloboju miejsce 14 (69,3 pkt), w ćwiczeniach wolnych miejsce 15 (10,5 pkt na 15 możliwych), w ćwiczeniach na poręczy miejsce 11 (12 pkt na 15 możliwych), w ćwiczeniach na równoważni miejsce 6 (14 pkt na 15 możliwych), w ćwiczeniach na drążku miejsce 12 (13,5 pkt na 15 możliwych) oraz w przeskoku przez konia miejsce 17 (10,3 pkt na 15 możliwych).
11 czerwca 1936 roku odbyły się w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie zawody gimnastyczne, które ostatecznie wyłoniły skład polskiej drużyny olimpijskiej, w której znalazła się także Julia Wojciechowska. Wojciechowska na rzeczonych zawodach zajęła 6 miejsce w ćwiczeniach obowiązkowych, 7 miejsce w ćwiczeniach wolnych, 9 miejsce w siedmioboju oraz także 9 w ćwiczeniach wolnych na równoważni, poręczy i koniu i 9 w ćwiczeniach na przyrządach (obowiązkowych i dowolnych).

Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie (1-16 VIII 1936) polskie gimnastyczki zajęły piąte miejsce uzyskując łącznie 470,30 pkt, wyprzedzając tym samym Stany Zjednoczone (465,65 pkt), Włochy (442,40 pkt) oraz Anglię (408,30 pkt). Uległy zaś reprezentacji Niemiec, która zajęła pierwsze miejsce (506,50 pkt), Czechosłowacji (503,60 pkt), Węgier (499 pkt) i Jugosławii (485,60 pkt). Sama zaś Wojciechowska podczas olimpijskich zmagań zdobyła następujące miejsca: poręcze – 28m (nota: 20,90); równoważnia – 37 m (nota: 20,55), skok przez konia – 63m (nota: 16,40). W punktacji indywidualnej wieloboju uplasowała się na 47 miejscu na 64 startujące zawodniczki zaś w ćwiczeniach na poszczególnych przyrządach zajęła: poręcze – 28 miejsce, równoważnia – 37 miejsce, skok przez konia – 63 miejsce.
W dniach 27-28 XII 1936 roku Julia Wojciechowska uczestniczyła w rozgrywanych w Katowicach zawodach gimnastycznych o mistrzostwo Polski. Zajęła na nich 8 miejsce w wieloboju. W 1937 roku w Bydgoszczy na III Mistrzostwach Polski w gimnastyce (27-28 XI) w ogólnej klasyfikacji zajęła 7 miejsce a w kategorii skoku przez konia miejsce 4. Do wybuchu II wojny światowej uczestniczyła także w Międzynarodowych Zawodach Gimnastycznych w Pradze oraz w Budapeszcie. W 1939 roku w rozgrywanych pomiędzy reprezentacjami Krakowa i Warszawy zawodach zdobyła 45,55 pkt przyczyniając się do zwycięstwa drużyny krakowskiej. Indywidualnie uzyskała wówczas następujące wyniki: w ćwiczeniach wolnych – 9,6 pkt, w ćwiczeniach z kołami – 9,1 pkt, na poręczach – 9,35 pkt, w skoku przez konia – 9,35 pkt.

Pod koniec lat 30. XX wieku zamieszkała w Krakowie gdzie pracowała w fabryce kabli oraz aktywnie uczestniczyła w życiu tamtejszego „Sokoła”. W 1938 roku brała udział w spotkaniu prezydenta Polski prof. Ignacego Mościckiego z regentem Węgier Mikołajem Horthy. W tym samym roku otrzymała Państwową Odznakę Sportową klasy trzeciej, stopnia trzeciego.

II wojnę światową spędziła w Dębicy gdzie po śmierci ojca a później siostry opiekowała się matką. Tu też poznała pochodzącego z Wielkopolski Leona Senftlebena, którego poślubiła 25 I 1944 roku i wraz, z którym po wojnie zamieszkała w Lesznie. Nie pracowała zawodowo, zajęła się prowadzeniem domu i wychowaniem dwójki dzieci: syna Ignacego i córki Janiny. Pod koniec lat 50. XX wieku, zwłaszcza zaś po śmierci męża w 1959 roku włączyła się w pracę lesznieńskiego oddziału Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, w ramach, którego prowadziła ćwiczenia gimnastyczne. Należała do Wielkopolskiego Klubu Olimpijczyka. Zmarła 5 V 1986 roku i została pochowana na cmentarzu parafialnym w Lesznie.

Arkadiusz Więch