Blisko 336 tysięcy osób wzięło udział w pierwszych częściowo wolnych wyborach do Sejmu 4 czerwca 1989 roku w okręgu wyborczym nr 97 do którego należała Dębica. W okręgu do objęcia były 3 mandaty. Mandat nr 378 uzyskał przedstawiciel Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Marian Czerwiński, mandat nr 379 przypadł reprezentantowi Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego PSL. Trzecim posłem z tego okręgu został kandydat bezpartyjny Jan Rusznica, od 1958 roku pracownik Dębickich Zakładów Opon Samochodowych „Stomil”, technolog i specjalista ds. zagospodarowania odpadów.
W wyborach 1989 roku okręg wyborczy nr 97 do Sejmu (1989–1991) obejmował Dębicę oraz gminy Bolesław, Brzostek, Czarna, Dąbrowa Tarnowska, Dębica (gmina wiejska), Gręboszów, Jodłowa, Lisia Góra, Mędrzechów, Olesno, Pilzno, Radgoszcz, Radłów, Radomyśl Wielki, Ryglice, Rzepiennik Strzyżewski, Szczucin, Szerzyny, Wadowice Górne, Wietrzychowice, Żabno i Żyraków (województwo tarnowskie). W ówczesnym kształcie został utworzony w 1989. Wybieranych było w nim 3 posłów w systemie większościowym. Siedzibą okręgowej komisji wyborczej była Dębica.
W wyborach do Sejmu z tego okręgu wystartowali:
Mandat nr 378 – Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Marian Czerwiński 78 292 70,91 %
Tadeusz Fornal 8353 7,57
Waldemar Gabor 5838 5,29
Jan Łazowski 4531 4,10
Ogółem oddano głosów ważnych: 110 412
Mandat nr 379 – Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Władysław Żabiński 90 477, 81,04
Antoni Jankosz 5909 5,29
Józef Kagan 5162 4,62
Stanisław Banaś 4755 4,26
Ogółem oddano głosów ważnych: 111 647
Mandat nr 380 – bezpartyjny
Jan Rusznica 90 144 79,23
Marek Ognisty 14 425 12,68
Eugenia Sperka-Maciąg 4861 4,27
Liczba głosów ważnych: 113 778
Jan Rusznica – ur. 11 lutego 1929 w Bruay-la-Buissière, inżynier i polityk, poseł na Sejm X kadencji (od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991). Należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego
Pracę zawodową rozpoczął w 1950 w Zakładach Tworzyw Sztucznych „ERG” w Bieruniu Starym (w zakładzie w Łaziskach Górnych). Od 1958 pracował w Dębickich Zakładach Opon Samochodowych „Stomil”, był technologiem i specjalistą ds. zagospodarowania odpadów. Do czasu przejścia w latach 80. na emeryturę pozostawał kierownikiem w Zakładzie Usług Gospodarczo-Socjalnych Stomilu w Dębicy. Był członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej.
Od 1979 był działaczem ugrupowań opozycyjnych, w 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, objął stanowisko przewodniczącego komisji zakładowej w swoim miejscu pracy. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowano go na okres od 13 grudnia 1981 do 29 kwietnia 1982.
W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm X kadencji z okręgu dębickiego jako kandydat bezpartyjny z poparciem Komitetu Obywatelskiego. Był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, zasiadał w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Należał krótko do Porozumienia Centrum, z którego wkrótce wystąpił, wycofując się z polityki i nie ubiegając się o reelekcję.
