To wyjątkowy obiekt architektury rezydencjalnej w stylu klasycystycznym. Pochodzi z końca XVIII wieku, rozbudowany w pierwszej połowie XIX wieku. Dworek jest murowany, parterowy, z mieszkalnym poddaszem i częściowo podpiwniczony. Z zewnątrz prezentuje się imponująco. Biało nakrapiane ściany przecina rząd prostokątnych okien. Pokrywa go czerwony, mansardowy dach. W dachu lukarny czyli małe okienka.
Frontowa elewacja budowli wysunięta ku przodowi stanowi tzw. ryzalit z czterokolumnowym portykiem, sięgającym gzymsu wieńczącego facjaty, nakryte trójkątnym zwieńczeniem. Pod zacienioną werandą, którą podtrzymują cztery potężne kolumny, umieszczono główne wejście do pałacyku. Powierzchnia zabudowy dworu wynosi 390 m. W przeszłości dwór posiadał 5 izb mieszkalnych, 8 innych pomieszczeń i jedną piwnicę. Do tej niezwykle urokliwej niegdyś rezydencji szlacheckiej prowadzi żwirowy podjazd, a przed wejściem kiedyś znajdował się staw (obecnie wyschnięty).
Od 1883 roku dwór należał do rodziny Wilczyńskich. Od początku XX wieku do roku 1934 r właścicielem dworu był Jan Steczkowski – Minister Skarbu. Za jego czasów zmodernizowano 3 stawy i założono hodowlę karpia. PO 1934 Steczkowski przekazuje dwór Uniwersytetowi Jagiellońskiemu, które z kolei odsprzedaje go hrabiemu Zgurniakow. Ostatnim właścicielem dworu jest przedsiębiorca naftowy Leopold Szereauc, który mieszkał w nim do roku 1937. Zmarł w 1943 i został pochowany w pobliżu kapliczki przy północnej granicy parku gdzie obecnie znajduje się płyta nagrobna. Życzeniem L. Szereauca było pochowanie na wzgórzu gdzie spoczywają ofiary najazdu wojsk szwedzkich i Rakoczego w 1656 i 1657 roku.
Po wojnie majątek z dworem w Korzeniowie przechodzi na własność Państwowego Funduszu Ziemi. W dworze początkowo od mieściło się Technikum Rolnicze, a od 1952 r. w dworze mieściła się szkoła podstawowa, która wyprowadziła się po wybudowaniu w Korzeniowie nowego budynku szkoły podstawowej która zlokalizowana jest w niedaleko dworu. W obiekcie w latach 80. XX wieku przeprowadzono remont który trwał 5 lat i zakończył się w 1985 r. Później. końcem lat 90. XX w. wymieniono obróbki blacharskie w elewacji frontowej a w roku 2001 wymieniono dach. W latach 2000 – tysięcznych w dworze po wyprowadzce szkoły podstawowej działały warsztaty zajęciowe Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych „Radość”. Po wyprowadzce z dworu warsztatów terapii zajęciowej kilka lat temu dwór pozostający we władaniu Gminy Żyraków pozostawał nieużytkowany.
Wokół dworu rozciąga się podworski, naturalistyczny, względnie dobrze zachowany park. Został założony w XVIII w. Zajmuje powierzchnię 16,9 ha, w tym zadrzewienia stanowią 4 ha, wody 1,5 ha. Z pięciu stawów, jedynie główny przed dworkiem jest czysty i nie zarośnięty. Poza tym w parku znajduje się duża ilość starych, okazałych drzew. Przeważa olsza, dorodne osobniki dębów, większość samotnych. Nieliczne są lipy. Wokół stawu rośnie robinia, a brzegi porastają z rzadka wierzby. Przy drodze rośnie świerk pospolity. Spośród krzewów najwięcej jest czarnego bzu, tarniny, głogu i ligustra. W parku, poza dworem, znajdują się jeszcze dwa drewniane budynki (stolarnia i kuźnia) oraz zabytkowa kapliczka z figurą Matki Boskiej.
W ostatnich miesiącach po wielu latach starań dwór wrócił do spadkobierców przedwojennych właścicieli dworu i majątku w Korzeniowie.
