Aleksandra Pomirowska. Koleżanki czasem pytają: Jak tam na hokeju?

Aleksandra Pomirowska, rok urodzenia: 1998, uczennica Miejskiego Gimnazjum nr 4 w Dębicy. Hokej nie jest popularną dziedziną sportu w Dębicy, tym trudniej jest zmotywować się do jego uprawiania. Przecieranie szlaków zawsze niesie ze sobą spore wyzwania, ale daje też więcej satysfakcji zwłaszcza jeśli osiąga się zamierzony cel.
 
Dorota Gawle. Opowiedz o swoich zainteresowaniach.
Aleksandra Pomirowska. Moim głównym zainteresowaniem jest oczywiście hokej. Uwielbiam też zbierać różne rzeczy związane z różnymi krajami, lubię dowiadywać się ciekawych rzeczy z dziedziny geografii.
DG: Kiedy podjęłaś decyzję o trenowaniu hokeja i dlaczego wybrałaś akurat tę dziedzinę sportu?
AP: Kiedy siedziałam z koleżanką na jednym z treningów, zadałam jej retoryczne pytanie: „Co, gdybym zapisała się na hokej?” – ja się zaśmiałam, ale ona powiedziała że to super pomysł. Podeszłam do wujka, który siedział obok pana Marcina Hadowskiego, aby spytać o szczegóły, pan Marcin powiedział żebym przyszła na następny dzień i tak tez zrobiłam.
DG: Ile czasu zajmują Ci treningi i dodatkowe zajęcia związane z hokejem tj. mecze, zgrupowania, treningi siłowe itp.?
AP: Treningi zabierają mi około 2,5 godziny dziennie łącznie z dotarciem na nie i powrotem. Mecze w Dębicy zabierają większą część dnia, natomiast na wyjeździe cały dzień.
DG: Czy towarzyszą temu jakieś wyrzeczenia i czy trudno pogodzić treningi z zajęciami w szkole?
AP: Są sytuacje kiedy rezygnuję z ostatnich zajęć lekcyjnych żeby zrobić inne rzeczy jak załatwienie jakiejś sprawy, bo po treningu nie było by to możliwe.
DG: Czy trenerzy są wymagający w równym stopniu do dziewcząt jak i chłopców? Czym różni się gra „damska” od „męskiej”?
AP: Trenerzy nie zwracają dużej uwagi na płeć, oprócz treningów siłowych na których dziewczyny robią np. kilka pompek mniej. Gra damska od męskiej rożni się tym, że nie można atakować ciałem, co często sprawia problem w grze bo trenerzy uczą nas męskiej gry, co potem chcemy przekładać na grę z dziewczynami.
DG: Jak wyglądają relacje między dziewczynami w drużynie, na lodzie i poza nim?
AP: Początki były trudne, były problemy z relacjami pomiędzy nami. Często dochodziło do ostrej wymiany słów. Z czasem się to wszystko ułożyło i teraz jesteśmy bardziej zgrane i często wspominamy tamte sprzeczki, śmiejąc się. Na lodzie relacje nie różnią się od tych, które mamy poza lodowiskiem.
DG: Czy w jakikolwiek sposób wiążesz swoją przyszłość z hokejem?
AP: Chciałabym kiedyś osiągnąć coś więcej w hokeju, ale muszę popracować nad zawziętością i motywacją.
DG: Jak bardzo popularny jest hokej wśród Twoich rówieśników?
AP: Hokej nie jest popularnym sportem w naszym mieście, zdecydowana większość moich znajomych, nie zdaje sobie sprawy jak piękny jest ten sport. Nie ma u nich zainteresowania w tej dziedzinie.
DG: Jak do Twojej pasji odnoszą się rodzice, koleżanki i koledzy, nauczyciele?
AP: Moi rodzice bardzo mi dopingują, nie jestem pewna czy chodzi akurat o hokej ale w ogóle, że uprawiam sport, a nie siedzę przed komputerem jak inni nastolatkowie w moim wieku. Koleżanki pytają czasem „jak tam na hokeju”, ale one również nie są zainteresowane tym sportem. Nauczyciele często gdy zdjęcie naszej drużyny trafi do gazety wypytują mnie o hokej ale po dłuższym czasie i tak o tym zapominają.
DG: W czym pomaga Ci sport?
AP: Na pewno w utrzymaniu zdrowszego stylu życia. Pomaga mi również w zabiciu czasu, który spędziła bym siedząc przed TV, objadając się. Sport pomaga mi się odstresować .
DG. Dziękuję za rozmową.
Rozmawiała Dorota Gawle