11 września 1893 w Brzostku rodzinie Antoniego, notariusza, i Heleny z Grychowskich urodził się Teodor Wiktor Furgalski – pułkownik dyplomowany, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, uczestnik kampanii wrześniowej, komendant Twierdzy Modlin w 1939.
W 1911 roku ukończył gimnazjum w Rzeszowie, następnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1912 członek Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkolenie oficerskie. Od sierpnia 1914 w Legionach, początkowo dowodził plutonem w 1 pułku piechoty, a następnie kompanią w 5 pułku piechoty. Podczas służby legionowej nosił pseudonim „Pandor”. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii Austro-Węgier. Walczył w 557 pułku piechoty na froncie włoskim.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim w stopniu porucznika. Dowodził kompanią, a następnie batalionem w 5 pułku piechoty Legionów podczas wojny polsko-bolszewickiej. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie.
W latach 1921–1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do dowództwa 30 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu[8]. 1 lipca 1924 przydzielony został do Sztabu Generalnego WP i wyznaczony na stanowisko szefa wydziału w Oddziale I. 31 lipca 1926 przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Biura Ogólno-Organizacyjnego.
Równocześnie, od września tego roku, był członkiem komisji ubiorczej pod przewodnictwem płk. SG Stanisława Burhardt-Bukackiego. Od marca 1927 dowodził 5 pp Leg. 3 stycznia 1932 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału II SG WP. Pracą wojskowego wywiadu i kontrwywiadu kierował przez dwa lata. 2 czerwca 1934 roku Minister Spraw Wojskowych wyznaczył go na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Następnie objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty w Modlinie.
W czasie kampanii wrześniowej dowodził 8 Dywizją Piechoty, która przez pierwsze dwa dni pozostawała w odwodzie dowódcy Armii „Modlin”. 3 września wykonał dwa odśrodkowe natarcia: na Grudusk – siłami czterech batalionów 13 pp i 32 pp wspartych dwoma dywizjonami 8 pal pod dowództwem płk. dypl. Ludwika de Laveaux i na Przasnysz – siłami 21 pp wspartego II/8 pal pod dowództwem płk. dypl. Stanisława Sosabowskiego. Natarcie zgrupowania głównego załamało się, a w nocy z 3 na 4 września gros dywizji łącznie z dowództwem uległo panice wywołanej przez dywersantów z V kolumny i walkę ogniową stoczoną przez kompanię sztabową 8 DP z własną kawalerią dywizyjną powracającą z rozpoznania z przedpola. Autorzy monografii Armii „Modlin” podają, że gen. bryg. Emil Krukowicz-Przedrzymirski zwolnił płk. dypl. Furgalskiego od pełnienia obowiązków służbowych z powodu choroby na czas kuracji, a dowództwo dywizji objął jego zastępca, płk dypl. Ludwik de Laveaux.
Mimo to nie opuścił swojej dywizji. 8 września wyznaczony został dowódcą przedmościa „Modlin” w składzie Grupy Operacyjnej gen. Zulaufa, a następnie dowódca odcinka Kazuń – Nowy Dwór załogi Modlina. Po kapitulacji twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej, zwolniony ze względu na zły stan zdrowia, zmarł 25 listopada 1939 wskutek nieuleczalnej choroby. Według większości źródeł krajowych zmarł w następstwie ran odniesionych w czasie walk lub też w czasie samych walk. 16 lutego 1948 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, do kwatery legionowej I-4 (5A-tuje-4).
Materiał na podstawie wikipedia.pl
